Meteoryt Murchison, który uderzył w Australię kilkadziesiąt lat temu, zawiera pył astralny sprzed narodzin Słońca.

Naukowcy zidentyfikowali najstarszy materiał znaleziony na Ziemi w kosmicznej skale, która uderzyła w Australię ponad pół wieku temu.
Meteoryt był wypełniony drobnymi ziarnami starożytnego pyłu gwiezdnego, które poprzedzają narodziny Słońca i naszego Układu Słonecznego o ponad dwa miliardy lat, wynika z badań opublikowanych w Proceedings of National Academy of Sciences.
Ziarna „przed-polarne” zostały datowane za pomocą sondy Voyager 1 NASA, która zebrała niezbędne nowe dane, kiedy wkroczyła w przestrzeń międzygwiezdną w 2012 r. Pył gwiezdny jest niespotykaną kapsułą czasu z epoki naszej galaktyki, zanim Układ Słoneczny połączył się w istnienie.

„To coś, do czego nigdy nie mogę się przyzwyczaić, ponieważ jest tak fascynujące” – powiedział w rozmowie główny autor Philipp Heck, kustosz w Field Museum i profesor nadzwyczajny na University of Chicago. „Po prostu mieć skałę w laboratorium i wydobywać minerały oraz uczyć się czegoś o historii galaktyki – myślę, że to niesamowite, że natura udostępniła nam takie próbki”.
Ziarna mają średnicę zaledwie kilku mikronów (dla porównania, ludzkie włosy mają około 100 mikronów szerokości). Zostały one dostarczone na Ziemię przez meteoryt Murchison, ogromny kawałek pozaziemskiej skały, która rozpadła się na kawałki w pobliżu australijskiego miasta w stanie Wiktoria w 1969 roku.
Czytaj: 33 zdjęcia, które sprawią, że ponownie ocenisz swoje istnienie

„Mieszkańcy zebrali meteoryt Murchison i byli świadomi, że jest to coś ważnego dla nauki, i udostępnili większość do Field Museum w Chicago” – powiedział Heck. „Bez tego nie mielibyśmy tego badania i wielu innych badań”.
Ziarna pyłu gwiezdnego wewnątrz meteorytu powstały w wyniku umierania gwiazd miliardy lat temu. Pod koniec życia gwiazdy zaczynają wysadzać niektóre cięższe pierwiastki w otaczające środowisko, gdzie materiał ochładza się w ziarnach pyłu.
„Kiedy ziarno pyłu powstaje, zostaje ono wypchnięte przez ciśnienie promieniowania z gwiazdy do ośrodka międzygwiezdnego i przemieszcza się w galaktyce” – wyjaśnił Heck. „Formujący się Układ Słoneczny 4,6 miliarda lat temu włączył ten pył przed-polarny do formujących się w tym czasie obiektów, takich jak Ziemia, Słońce, asteroidy, komety – wszystko, co powstało w Układzie Słonecznym, zawierało te ziarna przed-polarne.”

Chociaż wczesna Ziemia była początkowo usiana ziarnami, procesy geologiczne, takie jak wewnętrzne ogrzewanie, tektonika płyt i wulkanizm, zatarły je. Jednak ziarna przetrwały w środku około pięciu procent asteroid i komet w naszym Układzie Słonecznym. Wiele meteorytów przenosiło ziarna preolarne na naszą planetę, chociaż skała Murchison jest jedyną, która zachowuje ziarna wystarczająco duże, aby zapewnić oszacowanie wieku.
Około 30 lat temu naukowcy z University of Chicago wyodrębnili te ziarna gwiezdnego pyłu, krusząc próbkę meteorytu Murchison w proszek i używając środków chemicznych, aby zredukować ją do drobnych cząstek węglika krzemu.
„Istnieją inne rodzaje ziaren przedtrzonowych, o których wiemy, ale węglik krzemu jest najbardziej wytrzymały i zatrzymujący” – powiedział Heck. „Jest prawie tak twardy jak diament. Zasadniczo kryształ jest bardzo szczelny.”
Blue link: https://www.tbgtechco.com

Naukowcy już wiedzieli, że ziarna wyprzedzają Układ Słoneczny, ale nowe badania przyniosły znacznie dokładniejsze szacunki wieku i przesunęły linię czasu powstawania ziarna znacznie dalej. Heck i jego koledzy byli w stanie dokonać tego przełomu częściowo dzięki sondzie NASA Voyager 1.
„Mamy teraz dane ze statku kosmicznego, który opuścił nasz Układ Słoneczny i zmierzył promienie kosmiczne na zewnątrz” – powiedział Heck. „Promienie te są kluczem do naszej metody”.
Kiedy te ziarna unosiły się w przestrzeni międzygwiezdnej miliardy lat temu, były stale narażone na promienie kosmiczne, które są cząstkami o wysokiej energii, które przenikają galaktykę. Gdy promienie uderzyły w ziarna, wywołały powstanie izotopów neonowych wewnątrz pyłu gwiezdnego.

Ten proces umożliwia naukowcom oszacowanie wieku ziaren, ponieważ starsze próbki wykazują dłuższą ekspozycję na promień kosmiczny, a tym samym wyższy poziom izotopów neonowych. Heck i jego koledzy wykorzystali spektrometr masowy do zmierzenia izotopu neonu w ziarnach do zera w ich wieku.
„Możemy wykorzystać dane z promieniowania kosmicznego, które zostały zmierzone przez Voyagera, aby ustalić, jakiego rodzaju promienie kosmiczne i ile promieni kosmicznych każdej energii, ziarna zostały wystawione na działanie ponad 4,6 miliarda lat temu” – wyjaśnił Heck. „Nie mieliśmy tych danych 10 lat temu”.
Czytaj: Pomarańczowe miasto – burza piaskowa w Kairze