Wystawa Chełmońskiego w Warszawie bije rekordy, pokonując Picassa

Przez
Marta Kowalska
-
0
217
Chełmoński przebił Picassa. Rekordowe kolejki przed Muzeum Narodowym w Warszawie. (zdjęcie: Leszek Lubicki, x)

Muzeum Narodowe w Warszawie ustanowiło nowy rekord po tym, jak wystawa poświęcona Józefowi Chełmońskiemu pobiła ówczesne rekordy frekwencji.

Dobiegająca końca w niedzielę, ostatnia wystawa weekendowa zgromadziła ogromne kolejki wijące się na ulicy. Łącznie muzeum poinformowało, że liczba odwiedzających przekroczyła 170 000 osób w ciągu czterech miesięcy trwania wystawy, zdecydowanie przewyższając 143 000 osób odwiedzających wystawę Picassa w 2023 roku i 111 000 osób odwiedzających wystawę Witkacego w 2022 roku.

PRZECZYTAJ TAKŻE: 10 najsłynniejszych obrazów na świecie

Wystawa teraz będzie w innych miastach, najpierw w Poznaniu, a następnie w Krakowie, gdzie zostanie pokazana w poszczególnych oddziałach regionalnych Muzeum Narodowego. W przypadku tego ostatniego, pokłada się duże nadzieje, że wystawa ustanowi nowy rekord, bijąc 125 000 odwiedzających wystawę Tamary Łempickiej w 2023 roku.

W rozmowie z TVP World, Wojciech Głowacki z Muzeum Narodowego w Warszawie (MNW) powiedział: „Z naszego doświadczenia wynika, że ​​polscy malarze XIX wieku budzą największe zainteresowanie naszej publiczności, ale Chełmoński podoba się nam szczególnie ze względu na wybór tematu”.

„Malował krajobrazy, zwierzęta… To rezonuje z naszą potrzebą bycia blisko natury. W jego twórczości jest też nostalgia, pokazuje nam świat, który już nie istnieje. Ponadto był bardzo bystrym obserwatorem i to właśnie te umiejętności obserwacyjne pozwalają nam cofnąć się w czasie”.

Kim był Józef Chełmoński?

Uchwycając kwintesencję życia wiejskiego XIX wieku, prawdopodobnie żaden inny polski artysta nie zrobił tyle, aby zachować pamięć o tym utraconym świecie, co Chełmoński, i to właśnie za te sentymentalne przedstawienia wsi zaczęto go postrzegać jako skarb narodowy.

Urodzony w 1849 roku w Boczkach, małej wiosce około 80 kilometrów na zachód od Warszawy, jako młodzieniec Chełmoński uczył się w prywatnym warszawskim atelier pod okiem Wojciecha Gersona, artysty znanego z doceniania świata przyrody.

Poglądy artystyczne Chełmońskiego zostały w równym stopniu ukształtowane przez pobyt w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Studia pod okiem Hermanna Anschutza i Alexandra Strauhubera oraz udział Chełmońskiego w polskim środowisku artystycznym doprowadziły go również do zaprzyjaźnienia się z Józefem Brandtem i Maksymilianem Gierymskim. Łącznie te wpływy miały bezpośredni wpływ na jego rozwój jako artysty.

PRZECZYTAJ TAKŻE: LOT nagrał safety video w Muzeum Narodowym w Warszawie. Film stał się hitem!

Sukces jednak nie nadszedł natychmiast. Po ukończeniu studiów, Chełmoński w 1874 roku przeniósł się do Warszawy. Tam wynajął studio w Hotelu Europejskim wraz z innymi wschodzącymi artystami, takimi jak Stanisław „Witkacy” Witkiewicz i Adam Chmielowski.

Choć później historycy nazwali to studio „kuźnią polskiego realizmu”, nie był to szczęśliwy czas dla Chełmońskiego. Rozczarowany marnymi wynikami sprzedaży i brakiem powszechnego uznania, spakował walizki i pod koniec 1875 roku udał się do Paryża.

Ten ruch był majstersztykiem. Podczas gdy polska publiczność nie doceniała jego nieupiększonego przedstawienia wiejskiego życia, Francuzi je przyjęli z otwartymi ramionami.

„Namalowane z brawurą, pełne dynamiki i witalności sceny z życia polskich i ukraińskich wsi — zupełnie egzotyczne dla Francuzów — bardzo szybko przyniosły mu uznanie i popularność wśród handlarzy i kolekcjonerów dzieł sztuki w Europie i USA” — mówi Wojciech Głowacki, kurator wystawy Chełmońskiego w MNW.

Nastąpiła seria wyróżnień, w tym „wyróżnienie honorowe” na paryskim Salonie w 1882 roku; nowo odnaleziony sukces Chełmońskiego zapoczątkował nowy rozdział w polskiej sztuce.

„Zapoczątkował on drogę, która prowadziła do nowoczesności, do wyzwolenia polskiego malarstwa z patriotycznych obowiązków i zerwania z kanonem idealistycznego postrzegania świata” — mówi Głowacki.

PRZECZYTAJ NA PL.SPORTEN.COM – Manchester City w ostatniej chwili pozyskał następcę Rodriego z Porto

Styl Chełmońskiego, wolny od jakiejkolwiek ideologicznej narracji i wyróżniający się „wiernością współczesnym realiom życia”, na nowo skupił polską sztukę i pokazał wartość realizmu.

Powróciwszy do Polski w 1887 roku, Chełmoński powrócił do wiejskiego życia, aby prowadzić gospodarstwo rolne. Jego twórczość nie została jednak zahamowana i kontynuował wystawianie zarówno w Polsce, jak i za granicą.

„Nigdy przed żadnym malarzem pejzażystów nie zebrały się tak duże tłumy, jak przed obrazami tego polskiego artysty” — napisała Pia Górska, artystka, która później opisała życie Chełmońskiego.

W tym okresie powstały również jego najbardziej znane dzieła, wśród nich Bociany (1900) i Kuropatwy (1891).

Konie miały jednak pozostać tematem najbliższym jego sercu, a artysta zręcznie przekazał ich anatomiczną strukturę, napięcie mięśni i kolorystykę.

„Typowym motywem jego obrazów były powozy w szaleńczym pędzie pokonujące pograniczne pustkowia pełne błota i śniegu” — pisze MNW w swoich notatkach z wystawy. „Aby zwiększyć dramaturgię sceny, przeciwstawił energiczny ruch zwierząt statycznym elementom kompozycji”.

Pełne dynamiki i emocji, te obrazy przedstawiające konie pokazują niezwykłą zdolność artysty do rejestrowania najbardziej ulotnych momentów przed przeniesieniem ich na płótno. Mimo to, to jego krajobrazy — zwłaszcza te namalowane po jego długim pobycie we Francji — najlepiej ilustrują głębię uczuć Chełmońskiego do Polski. Subtelne i pełne niuansów, te cicho niedopowiedziane dzieła stały się klasyką.

„Jako romantyk, człowiek o ognistym temperamencie, wielkiej sile witalnej i poczuciu humoru, Chełmoński tworzył swoją sztukę, podążając za swoim instynktem i intuicją, niezależnie od jakiegokolwiek ruchu” – napisał MNW.

Wbrew panującym trendom, aby wytyczyć własną ścieżkę w świecie sztuki, Chełmoński pozostaje równie aktualny teraz, jak w szczytowym okresie swoich możliwości, co podkreśla sukces tej ostatniej wystawy — stosowny hołd dla artysty, któremu przypisuje się transformację polskiej sztuki.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA